Wspomniana w tytule trójka samochodów dostawczych jest pierwszą wspólną konstrukcją koncernu Fiat i PSA, które znane są jako Sevelki (nazwa pochodzi od zakładów je produkujących Sevel). Pierwsze modele zaczęły się pojawiać jeszcze w latach 80. XX wieku i występowały pod markami Alfa Romeo AR6, Citroen C25, Fiat Ducato, Peugeot J5 i Talbot Express. Posiadały silniki benzynowe i diesel, przy czym włosi mieli swoje jednostki, a francuzi swoje. Przykładem niech będzie 1.9 D i 1.9 TD konstrukcji Fiata oraz 2.5 D i 2.5 TD konstrukcji SOFIM, w której Fiat miał udziały (później przekazane Iveco) i te silniki były stosowane w autach włoskich, a w francuskich były odpowiednio 1.9 D XUD9 oraz 2.5 D / 2.5 TD CRD93L. Dostawczaki występowały w najróżniejszych wersjach nadwoziowych, od prostych furgonów (blaszaki), przez wersje osobowe, po skrzyniowe (również z podwójną kabiną) i ramowe do zabudowy lub przebudowy pod pojazdy specjalne np. autolawety, kontenery, foodtrucki, kampery i inne.

Druga generacja trojaczek z Sevel produkowana od 1993 do 2006 roku występowała już tylko pod trzema markami – Fiat Ducato, Citroen Jumper (na rynku brytyjskim Citroen Relay) i Peugeot Boxer. Tu również stosowano różne jednostki napędowe, odpowiednie dla ich kraju pochodzenia, prócz jednostek o największej pojemności 2.8. Te były wspólne dla wszystkich modeli i pochodziły z fabryki SOFIM, były rozwinięciem jednostki 2.5 D i 2.5 TD. Z początku używano silnika TDI/idTD o oznaczeniu 8140.43, a od roku 2000, silnika 8140.43S oznaczonego jako JTD w Fiatach oraz HDI w Citroenach i Peugeotach. Bardzo rzadko jest spotykana wersja silnika 2.8 JTD z turbosprężarką o zmiennej geometrii łopatek i mocy 146KM.

W pierwszym wydaniu popularnych dostawczaków, stosowano silniki benzynowe i diesla. Fiaty miały swoją konstrukcję 1.9 D (230A2000) i 1.9 TD 230A3000 i 230A4000), po liftingu zamienione na ekonomiczniejsze i mocniejsze 2.0 JTD francuzów (DW10, od 2002 roku). Do tego występowały też silniki 2.5 D i 2.5 TDI (SOFIM 8140.67 i 8140.47), które były kontynuacją silników z starszego modelu, później zastąpionych silnikiem 2.3 JTD będące konstrukcją Iveco F1AE0481C, cieszącą się bardzo dobrą opinią użytkowników. W Ducato używano też silnika 2.8 D, wolnossącego diesla SOFIM 8140.63, bardzo żywotnego, choć niezbyt szybkiego.

Francuskie busy, korzystały z własnych silników PSA 1.9D i 1.9TD, cenione za bezawaryjność, oszczędność i trwałość (rodzina XUD9). Podobnie było z silnikami 2.5D i 2.5TD/TD (rodzina DJ5, odpowiednio T9A, T8A i TED). Mniejsze silniki zostały zastąpione 2.0 HDI z serii DW10, a większe silnikami 2.2 HDI z serii DW12 i obydwie były do siebie bardzo zbliżone. Silniki benzynowe raczej można pominąć, gdyż są rzadkością, ale były to 2.0 litrowe jednostki czterocylindrowe XU10 znane z francuskich aut.

Tak jak pierwsza generacji, tak i druga posiadała bardzo bogatą ilość wersji nadwozia. Cenioną wersją jest fabrycznie 9-cio osobowa z krótkim rozstawem osi, przeszklona, wyposażona w podwyższoną podłogę, klimatyzację i welurową tapicerkę.

W 2002 roku pojawił się lifting, zmieniający przód auta na bardziej nowoczesny z większą atrapą, większymi reflektorami, opływowym zderzakiem, lusterka na zaokrąglone, nową, bardziej ergonomiczną deskę rozdzielczą, wygodniejsze fotele kierowcy i kanapy pasażera, kierownicę z poduszką powietrzną, przełączniki zespolone, nowe klamki drzwi, boczki drzwi, lampy tylne i wiele innych drobnych zmian.

W 2006 roku pojawiła się trzecia generacja trójki popularnych dostawczaków z Sevel. Zachowały swoje nazwy handlowe, wciąż była dostępna bogata ilość wersji nadwozia, a z poprzedników zachował się tylko jeden silnik 2.3 JTD, który został dostosowany do nowych norm emisji spalin Euro 4, wzrosła jego moc do 120 KM (kod F1AE0481D) i był stosowany tylko w Fiatach Ducato. W 2011 roku został dostosowany do normy Euro 5 i moc wzrosła do 130 KM (kod F1AE3481D). Były też dostępne odmiany silnika 2.3 JTD 130 KM i 150 KM, a w 2011 roku doszedł też silnik 2.0 JTD 250A1000 o mocy 115 KM znany między innymi z aut osobowych, lecz użytkownicy mają mieszane uczucia co do jakości tego silnika. Często ulega poważnym awariom wału korbowego i panewek lub zatarciu przez zatkanie pompy oleju.
Przez krótki okres czasu do 2010 roku, w Ducato był też dostępny silnik 2.2 stosowany w francuskich odpowiednikach.

Citroen Jumper i Peugeot Boxer posiadały wspomniany przed chwilą silnik 2.2 HDI (symbol 4HU, 4HV), który jest konstrukcją Forda (i występował również w Transit Mk7 2.2 TDCi). Jest to jednostka znana z wielu awarii i bolączek. Począwszy od mało trwałych wtryskiwaczy paliwa, wycierającą się pompę wysokiego ciśnienia paliwa, pękające kolektory wydechowe, nietrwałe turbosprężarki, wycieki z uszczelek, rozciągający się łańcuszek rozrządu, po wycierające się wałki rozrządu ssący i wydechowy, wypalające się tłoki i najgorsze, czyli zacierające się panewki wału korbowego i wały korbowe, które często nie mogą być poddawane szlifowi, a nowe potrafią się uszkodzić po kilku miesiącach. Jednostka ta nie ma najlepszej opinii, lecz jak się dba o nią od początku, regularnie serwisuje, naprawia, wymienia panewki wału profilaktycznie, to potrafi zrobić duże przebiegi. Chwalona jest za to, za oszczędność paliwa. Silnik występował w wersji Euro 4 i mocach 100 KM oraz 120 KM, potem został dostosowany do normy Euro 5 i miał 110 KM, 130 KM i 150 KM.

W 2016 roku silnik 2.2 został zastąpiony wspólną jednostką PSA i Forda o pojemności 2.0 blueHDI Euro 6 znaną również z osobowych modeli Citroen/Peugeot/Ford, a w 2019 roku pojemność wzrosła do 2.2. Silnik został wyposażony w AdBlue, DPF, katalizator. Występuje w mocach od 110 do 165 KM. Jednostka również nie należy do bezobsługowych. Miewa spore problemy z układem paliwowym, wtryskiwaczami paliwa, problemem z układem AdBlue, zapychającym się DPF-em, a z mechanicznych usterek najczęstszym problemem jest rozciągający się łańcuszek rozrządu oraz nadmierny luz tłoka, co objawia się charakterystycznym “klepaniem” na zimnym silniku spowodowanym ocieraniem się tłoka o gładź cylindra.

Od 2006 do 2016 roku Ducato, Boxer i Jumper miały wspólny również najmocniejszy i najtrwalszy silnik 3.0 JTD / HDI, konstrukcji Iveco. Jednostka miała od 158 KM do 177 KM w ostatnich wersjach i była zbliżona konstrukcyjnie do jednostki 2.3 JTD, choć różniła się wieloma szczegółami. Ogólnie jest chwalona za dobry stosunek mocy do zużycia paliwa, duży moment obrotowy, elastyczność podczas jazdy i trwałość podzespołów. Ma swoje mankamenty jak zużywające się wtryskiwacze paliwa, które czasami bardzo trudno jest wymontować, czy poddającą się uszczelkę pod głowicą, lecz użytkownicy aut dostawczych cały czas chcieliby powrotu tej jednostki do sprzedaży w nowych modelach.

Trojaczki z Sevel są w produkcji do dzisiaj i ich grono powiększyło się o nowe modele Opel Movano i Toyota ProAce. W Stanach Zjednoczonych Ameryki wykorzystuje się też nadwozie Fiata Ducato do produkcji modelu Ram Promaster z silnikiem 3.6 V6 Chrysler Pentastar o mocy 280 KM, który pojawia się na polskim rynku z prywatnego importu i chętnie współpracuje z LPG, co jest rozsądną alternatywą dla diesla.

Niezależnie od generacji, busy w postaci Fiat Ducato, Citroen Jumper i Peugeot Boxer zawsze miały swoich zwolenników, cieszyły się dobrymi opiniami wśród aut użytkowych, zapewniały dobre warunki pracy, komfort i ekonomię. Duży wybór rodzajów nadwozi, zabudowy, wyposażenia pozwalał dopasować auto pod konkretne warunki pracy, a przy tym zachować swoją uniwersalność. Duża dostępność części zamiennych i serwisów zaspokajają potrzeby ich użytkowników.

Jeśli chciałbyś sprzedać swoje auto dostawcze lub flotę, skontaktuj się z nami! Chętnie zapoznamy się z Twoją ofertą. Zapewniamy bezpieczeństwo i sprawne załatwianie formalności, szybko obsługę i odbiór aut własnym transportem.